In 1986 werd VAD clubkampioen van Nederland. Datzelfde jaar werd er een interland gespeeld tussen een tiental van de KNDB en een tiental van de USSR. Met welke cijfers de Sovjets korte metten maakten met de Nederlanders hoeft hier niet genoemd te worden, maar de Amsterdammers mochten het ook een keer proberen. Een eervoller geschenk dan dat was nauwelijks denkbaar! Er werd verloren met het minimale verschil: VAD-USSR 9-11. De gasten verzekerden ons na afloop dat VAD beter spelersmateriaal bezat dan wat de KNDB bij elkaar had kunnen schrapen… Uiteraard was dat sterk overdreven en de lezer kan dat zelf beoordelen door de gegevens op Toernooibase na te slaan.
Ik noem deze wedstrijd, omdat ook de twee hoofdrolspelers van de partij die hier in de schijnwerpers staat, aldaar aanwezig waren, namelijk: Nicolai Mistchanski en Alexander Mogilyansky.
Het was toen erg bijzonder om deze spelers in levenden lijve te kunnen zien, want meer dan kale toernooiboekjes met partijnotaties bezat ik in die tijd niet en daar stonden geen plaatjes bij met afbeeldingen van de spelers. De finale van het kampioenschap van de USSR, waarin de besproken partij werd gespeeld, bestond uit 18 deelnemers die een rondtoernooi met elkaar speelden. In 1991 werd het laatste kampioenschap van de USSR gespeeld, dat gewonnen werd door Alexander Shvartsman!
Niet zo lang geleden ben ik begonnen met het heroverwegen van mijn openingsrepertoire en wilde hier en daar wat vernieuwing aanbrengen. Met het klimmen der jaren kunnen er bepaalde gewoontes in slijten, waar je (als je niet oppast)op den duur geen oog meer voor hebt en waardoor je het stempel ”routinier” gaat dragen. Daar probeer ik wel voor op mijn hoede te zijn en in mijn damatelier is er dan ook altijd wel wat werk in uitvoering en/of voorbereiding te vinden. Voor Damkunst leek het mij daarom wel leuk om de lezer een eindje mee te nemen met de thematiek, die mij naar de partij Mogilyansky-Mistchanski bracht.
Met openingen in het damspel vind ik het prettig, zeker nu jaren wat verder voortgeschreden zijn, om al snel tot een stand te komen waarin de spelers op hun eigen inzichten zijn aangewezen en waar in ieder geval altijd muziek uit valt te halen. De studie die ik erin heb gestoken, is vooral gericht op het voorkomen van dusdanige vervlakkingen dat je van spelbederf zou kunnen spreken. Natuurlijk is het resultaat daarvan niet alleen een kwestie van techniek, maar eveneens van persoonlijke smaak. Hoe dan ook, ik zat een beetje vast in de gewoonte om 1.34-29 met de zettenreeks 19-23 2.40-34 14-19 3.45-40 en dan 10-14 te beantwoorden. Vaak volgde daarna nog 4.50-45 5-10 en 5.29-24 enzovoort. Ik had geen zin meer in die variant en kwam toen op het idee om eens wat verder te kijken naar het spel dat ontstaat na het scherpe 3…20-25(!) van zwart. Daarna 4.32-28 23x32 4.37x28 10-14 en vanaf hier deed ik onderzoek.
Meestal gaan de witspelers naar veld 24 en spelen 5.29-24 enzovoort. Toen ik me afvroeg hoe het zou gaan als wit veld 24 zou laten en in plaats daarvan voorlopig in het centrum zou blijven spelen, kwam ik op de volgende partij, die net zo goed in een hedendaags toptoernooi gespeeld had kunnen worden: