Damkunst

De achtste partij verliep eigenlijk precies zoals ik gehoopt had. Met hele simpele middelen bereikte ik licht voordeel. Anikeev speelde in het middenspel vanuit een iets passievere stand actief, maar hield het toch niet helemaal vol en ging over op een passieve verdediging. Uiteindelijk bleek het allemaal wel mee te vallen, en was de stand overzichtelijk gelijk te houden. Maar ik had de hele partij mijn gevoel gevolgd, en dat was genoeg om hem een beetje onder druk te krijgen. Dat gaf me in ieder geval een goed gevoel.<br>Na deze achtste partij met zwart zochten we in de teammeeting naar nieuwe ideeën met wit. We hadden nog veel ideeën liggen, maar het was vrijwel zeker dat hij al vroeg ergens zou afwijken. In de vorige witpartij kwam ik weliswaar ontzettend goed uit de opening, maar ik betwijfel de of hij die 2-om-2-ruil naar 36 nog een keer zou nemen. Vermoedelijk zou hij ergens eerder al een andere vervlakkende variant voorbereid hebben. Inmiddels was het me duidelijk dat hij een paar openingen had om mijn voorbereiding te ontwijken, die hij altijd probeerde te herhalen. Door mij licht initiatief of een iets makkelijkere stand te geven, liet hij me erin geloven dat ik goed bezig was, en daardoor wilde ik de opening nog een keer herhalen. Zo kon hij 15 tot 20 "gratis" zetten doen zonder ergens in terecht te komen, en hield hij altijd genoeg tijd op de klok om latere complicaties uit te kunnen rekenen. Of dit een bewuste keuze van hem was weet ik niet; maar in ieder geval wilde ik het voor de laatste vier partijen anders aanpakken. <br>Ik wilde hem verrassen, het liefst zo vroeg mogelijk in de opening, zodat we uit het bekende zouden zijn. Bovendien wilde ik hem wat moeilijke keuzes geven, of in ieder geval een beetje proberen te verleiden tot bepaalde speltypes. Dat eerste is goed te doen, maar iemand verleiden die eigenlijk geen leuke partij wil spelen is niet makkelijk. Daarvoor moet je vaak je eigen grenzen een beetje verleggen. Normaal ben ik daar wel voor te porren, maar in een match is het ook vooral heel riskant. <br>Bij onze teammeeting zijn alle openingszetten wel voorbij gekomen, zoals 1.35-30, 1.34-30, 1.31-26, en de twee zetten die ik al gespeeld had, 1.32-28 en 1.34-29. We hadden echter nog geen noemenswaardige nieuwe varianten gevonden voor die laatste twee; dus in mijn ogen vielen die eigenlijk af. Ik wilde wat nieuws, maar wat? <br>De meeting verliep stroef, tot één van mijn teamleden met een nieuw idee kwam in de Keller-variant. Hij zag dat het aangegeven werd door computerprogramma Scan, en we gingen het een beetje uitpluizen. Ik had de Keller met wit in eerste instantie afgeschreven, en hij speelt na 1.33-29 ook vrijwel uitsluitend 1...17-22; dus we moesten echt iets verzonnen hebben, om niet in de "bekende" Keller terecht te komen waarbij zwart 25 bekende zetten heeft. Op iedere andere openingszet had hij tot nu toe iets vervlakkends gespeeld, maar ik voelde gewoon aan m'n water dat hij op 1.33-29 wél 17-22 zou gaan spelen. Ik moest even van het idee overtuigd worden, maar op dit moment in de match was het het waard om het gewoon te proberen. Als hij even niet op zou letten kon er zeer fascinerend spel ontstaan, en er zat voor mij relatief weinig risico aan: eigenlijk een win-winsituatie!