Damkunst

De negende partij ging eigenlijk volgens plan. We hadden een nieuwtje gevonden in de opening om hem te verrassen, en vervolgens kwam het technische plan achter het nieuwtje ook nog eens perfect uit de verf. Mijn tijdsverdeling was uitstekend, ik zat goed achter het bord, en bereikte zo goed als winnend voordeel. Bovendien deed het me goed om te zien dat hij bij lange na niet zo degelijk was als hij probeerde te zijn! Er begonnen langzaamaan scheurtjes in zijn spel te ontstaan, en dit was het moment om de druk aan te houden. Natuurlijk baalde ik tegelijkertijd als een stekker dat ik de kans met 43.44-39! gemist had, maar daar kon ik niet al te lang in blijven hangen; na afloop van de partij had ik doorgaans nog een uur of 2 à 3 voordat we gingen dineren, en daarna hadden we alweer de teammeeting voor de volgende partij. In die paar uur ging ik vaak een stuk wandelen, hardlopen of fietsen om mijn hoofd leeg te maken.<br>De teammeeting van die avond verliep een beetje zoals de vorige. De eerste vraag die we onszelf stelden, was of we de opening uit partij 8 nóg een keer wilden herhalen, maar nu wél met dubbel slaan. Er was in mijn ogen geen goede reden om dat te doen; hij krijgt weer 20 "gratis" zetten in de opening, en dat allemaal voor een verschil van een paar honderdsten. We hadden bovendien besloten in principe geen eerdere openingen meer te herhalen, dus ik wilde iets nieuws proberen. Dat betekende echter ook dat we min of meer ter plekke met nieuwe ideeën moesten komen. Dat was lastig; op veel openingen die ik vaak speel, had hij een bepaalde manier van tegenspelen die me sowieso al amper beviel. Uiteindelijk besloot ik te kiezen voor een openingsidee wat ik ken van Wouter Sipma, met als doel na de opening in ieder geval een gesloten klassieke stelling op het bord te hebben. Eerder in de match had hij die niet overtuigend behandeld, dus dat gaf me hoop.