Deze regels schrijf ik ruim een maand na het verbreken van het Wereldrecord Kloksimultaan. Nog steeds voelt het een beetje gek. Het eerste wat de aanwezigen na afloop zich afvroegen was: waarom ging het zo makkelijk? Dat ik de tijdnoodfase probleemloos overleefde, was onverwacht. Het enige gevoel dat ik er meteen bij kreeg is: de volgende keer moeten er nog minimaal tien borden bij!
Voor de bespreking van de in mijn optiek mooiste partij van de wereldrecordpoging zal ik jullie meenemen in mijn voorbereiding op de kloksimultaan en hoe ik er uiteindelijk voor heb gekozen om voor vijftig borden te gaan. Het begon allemaal ruim een jaar geleden, begin 2022, toen Jan Kok mij opbelde met een "leuk idee". Stichting The Hague Open wilde iets voor mij organiseren ter ere van mijn succesvolle jeugdcarrière. Aan de telefoon kwam toen de vraag of ik geïnteresseerd was om het wereldrecord kloksimultaan aan te vallen dat destijds op naam stond van Alexander Georgiev. In 2015 verbrak hij het wereldrecord tegen 45 man met een percentage van ruim 75 procent, waar 70 procent voldoende was. Jan vroeg aan mij tegen hoeveel tegenstanders ik het zou willen doen, waarop ik vrijwel meteen antwoordde: "Tegen vijftig man!" Deze impuls kwam vooral, omdat ik tijdens de coronaperiode online al een keer eerder tegen veertig man simultaan had gespeeld. Mede omdat die simultaan zo soepel verliep, koos ik ervoor om tegen vijftig man te spelen. Velen raadden mij dit vrij snel af, omdat er werd gedacht dat de grens van het wereldrecord net iets boven de vijftig ligt. Dat zou betekenen dat het evenement slechts nog enkele keren georganiseerd kan worden. Ik was en ben nog steeds van mening dat de grens ergens tussen de zestig en zeventig borden ligt en ik zou graag de topspelers uit willen dagen om dit record naar het genoemde aantal op te schroeven!
Behalve van het organisatieteam van Stichting The Hague Open heb ik in mijn voorbereiding veel hulp gehad van Koos van Amerongen. Koos heeft onder andere in de voorbereiding naar de wereldrecordpoging een oefensimultaan in IJsselstein georganiseerd tegen dertig man. Tijdens deze simultaan ging het maar net goed. Twee tegenstanders waren zo vriendelijk om de partij remise te geven terwijl ik nog slechts enkele seconden op de klok had. De reden waardoor ik vaak in tijdnood kwam, was omdat het me niet lukte om snelle overwinningen te boeken. In de tweede oefensimultaan in Gouda tegen 28 man besloot ik daarom om mijn speelstijl aan te passen naar een wat agressievere aanpak. Dit resulteerde in een score van ruim 85 procent, zonder problemen te hebben in de tijdnoodfase. Na deze simultaan was ik er wel van overtuigd dat de wereldrecordpoging ook zou moeten lukken.
Voordat ik jullie vertel over hoe ik de dag van de wereldrecordpoging heb beleefd, moet ik wel eerst iets bekennen. Vooraf had ik het volgende in gedachten. Ik kom aan in Gouda. Vervolgens wens ik iedereen kort voor de partij even succes met een speech, want ik vind het uiteraard erg tof dat mijn tegenstanders uit alle hoeken van het land zijn gekomen voor de wereldrecordpoging. En zodra de klokken aan staan, ren ik als een speer door die zaal en doe ik mijn ding. Dit klinkt allemaal vrij relaxt en zo had ik het ook in mijn hoofd. Van nature ben ik eigenlijk nooit zo snel onder de indruk, ook niet tijdens een normale partij. Ik denk dan altijd: hier heb ik op getraind en dit is waar ik goed in ben. Wat kan mij overkomen? Maar toen ik die ochtend opstond, voelde ik voor de eerste keer in lange tijd weer spanning! M’n hart ging ineens sneller kloppen voor een dampartij! Wat gebeurt er, dacht ik meteen. Toen ik de zaal inliep, besefte ik pas dat het aantal borden ten opzichte van de tweede oefensimultaan bijna verdubbeld was. Desondanks voelde het ook wel weer fijn om die spanning weer eens te voelen. Het houdt mij alert en het geeft vooral extra motivatie om dit wereldrecord te verbreken. Toen de klokken eenmaal aan werden gezet, was ik in mijn element. Daarna ging het, niet helemaal vanzelfsprekend, wel hoe ik het me had voorgesteld…
In deze analyse neem ik jullie graag mee naar de meest fascinerende partij van de wereldrecordpoging. Op zowel technisch als tactisch gebied biedt deze partij tal van opmerkelijke momenten. Bovendien heb ik de afgelopen jaren een onverzettelijke liefde ontwikkeld voor de Keller-variant, met name wanneer wit de omsingelende kleur is. Gedurende de analyse zal steeds duidelijker worden waarom.
