Na het debacle van gisteren was ik natuurlijk even van slag. Er ging veel door mijn hoofd. Hoe had dit kunnen gebeuren? Waarom maakte ik zulke rare beslissingen, en volgde ik mijn gevoel en mijn berekeningen niet? Waarom liet ik me zo opfokken, terwijl ik weet dat dat precies is waar hij op hoopt? Waarom lukte het me niet om objectief standen te beoordelen? Op al deze vragen probeerden we in de avond een antwoord te krijgen. Daarnaast moet je altijd kijken naar de positieve kant van het verhaal, en over mijn spel viel van alles te zeggen, maar over mijn vechtlust niet. Dus daar was ik dan wel weer tevreden mee. Zelfs als ik compleet verloren kom te staan, kan ik voor de poorten van de hel nog een punt wegslepen.

Voor de zevende partij wilde ik eigenlijk gewoon op dezelfde voet doorgaan als de eerste vijf partijen. Maar tegelijkertijd bekroop me ineens een soort gevoel dat ik niet zo goed wist wat ik nog moest doen om een fatsoenlijke partij te krijgen. Mijn zelfvertrouwen is vaak tijdens partijen al niet superhoog, maar het was nu echt geschaad. Hij wist tot nu toe alles te neutraliseren; en hoewel er van zijn spel niet veel uitgaat, is hij de enige die een serieuze kans heeft gekregen. Hoe kan dat gebeuren? Wat doe ik verkeerd? Moet ik het roer toch helemaal omgooien?

We besloten één opening wat verder uit te pluizen en uiteindelijk koos ik ervoor om dat gewoon te spelen. Geen schokkende dingen, maar we hadden wel wat leuke variantjes gevonden, en ik moest nu eenmaal íéts kiezen.