Had Kuijer in plaats van 26...3-9 het relatief actievere

26...10-14

gespeeld, dan was wit op een (iets) andere manier tot de gewenste verovering van de velden 24 en 29 gekomen, namelijk via

27.37-32! 11-16 28.32x21 16x27 29.29-24!!

(zie analysediagram).

Bijvoorbeeld 29...14-19 (29...25-30?) 30.42-37! (eerst zo) 30...19x30 31.35x24 7-11 32.39-34! enzovoort. Of

3-9

(de inleiding tot de naar mijn smaak mooiste variant)

30.42-37! 14-19!?

(veel hardnekkiger dan 30...7-11 31.39-34! enzovoort)

31.37-32! 31...19x30 32.35x24 7-11 33.32x21 11-16 34.39-34! 16x27

(En vooral niet te snel 35.34-29/30? enzovoort vanwege de remisecombinatie 35/36...18-23!!, 36/37...8-12 en 37/38...17-21 enzovoort.)

35.38-33!! 9-14 36.34-29

(nu pas; zie analysediagram)

27-32

(Anders laat wit niet eens zozeer 37/40.33-28? als wel 37/40.43-38! + volgen.)

37.43-38! 32x43 38.49x38

en zwart wordt strategisch overspeeld, ook na

4-10 39.40-35!? 10-15 40.45-40! 14-19 41.31-27!

(een soort laatste tempo!)

19x30 42.35x24 22x31 43.36x27!

(43…17-22 44.29-23! +).

Twee opmerkingen nog naar aanleiding van deze simultaanpartij.
Eén: in de fase rond de 25e zet begingen beide spelers een zware fout. Zo had ík in de 14x14-stand na 23…19-23 24.28x19 14x23 eerst 24.37-32! (24…11-16* 25.32x21 16x27) en daarna pas 26.33-29! 23x34 27.40x29! moeten spelen. Na het gedwongen 27…2-7 28.44-40! bevinden we ons dan weer op bekend terrein.
Op zíjn beurt had Kuijer van het ontijdige 24.33-29? 24x33 25.40x29 kunnen en moeten profiteren door (bijvoorbeeld) 25…10-14!? in plaats van het verliezende 25…2-7? te spelen. Vanwege allerlei damzetjes naar 48 (zoals 26.37-32? 22-28!! enzovoort) komt wit dan niet meer goed tot die noodzakelijke zet 37-32.

Ten tweede: de damliteratuur kent meerdere partijen waarin een strategie als in Sijbrands-Kuijer 2017 succesvol werd toegepast. Het bekendste en −wat mij betreft− meest indrukwekkende voorbeeld is ongetwijfeld Schwarzman-Gantwarg uit het WK-rapid 1999. De omstandigheid dat Schwarzman in die partij de daadwerkelijke bezetting van veld 24 niet eens nodig had omdat hij ook via 25 tot veld 20 kon doordringen, is daarbij van volstrekt ondergeschikt belang.
Maar de NK-partij Van der Sluis-Wiersma 1975 moet in dit verband eveneens worden genoemd. In dat veelbewogen duel was Wiersma hard op weg een modelprestatie neer te zetten, toen hij zichzelf middels een jammerlijke blunder naar een verloren (4x2-)eindspel katapulteerde dat hij vervolgens, na een opbouwfout van zijn tegenstander, tóch nog bekwaam remise wist te houden. Zie ook het desbetreffende toernooiboek, pp. 128-132.

[Klik hier om naar variant 3.0 en 3.1 van Sijbrands-Beeke 1963 (26. ... 19-24) te gaan.]